Bedrijvendokter is verleden tijd

Het antwoord op deze vraag luidt niet zelden ‘private equity’ en het aantal fondsen in Nederland heeft een aanzienlijke groei doorgemaakt, zowel als het gaat om nieuwe fondsen als vervolgfondsen van gevestigde teams. De grote zak geld van participatiemaatschappijen moet geleegd worden, terwijl iedereen in dezelfde (veiling)vijver vist. Gecombineerd met goedkope bankfinanciering en alternatieve bronnen van geld (bijvoorbeeld mezzanine) leidt dit tot hoge waarderingen, hoge leverage en veel secondary en tertiary buyouts; een situatie die doet denken aan de gouden tijden voor 2008. Voor fondsen met vintagejaren 2010 tot 2015 betekent dit veel exit-mogelijkheden, goede prijzen en, omdat er in een minder overspannen markt is ingestapt, een hoog rendement. Voor investeerders wordt wederom bevestigd dat private equity dé investeringskeuze is. 

Auteur

Ondanks het grote PE-aanbod worden er geen grote verschillen waargenomen in de kostenstructuren van de fondsen, waarbij de ‘2 and 20’-norm van 2 procent vaste management fee en 20 procent performance fee (met hurdle en catch up) nog altijd veel voorkomt. Maar dit valt natuurlijk goed te rijmen met de situatie van nu: het grote aanbod van kapitaal betekent makkelijk fund raisen voor fund managers en de meest recente rendementen zijn gewoon erg goed, dus investeerders zijn bereid te betalen.

De grote vraag is wat de kristallen bol ons nu kan tonen. Als de hoogconjunctuur afvlakt en de geldkraan wordt dichtgedraaid, zullen investeerders weer meer investeringsopties hebben en wordt bankfinanciering duurder. Dit heeft een negatief effect op de exit multiples van de fondsen, terwijl ze nu net zo duur aan het shoppen zijn. Zullen veel van deze partijen dan weer net zo snel verdwijnen als dat zij gekomen zijn? Of wordt een spannend nieuw tijdperk voor private equity ingeluid? Goed denkbaar is een tijdperk waarin de rol van private equity verschuift van die van ‘bedrijvendokter’ die bedrijven in korte tijd verbetert, naar een meer permanent aandeelhouder, die net als nu waarde toevoegt op strategisch en financieel niveau, maar dat ook op langere termijn blijft doen. Hierbij zou je minder gesloten fondsen zien, een gemiddeld lager rendement en lagere transactiemultiples en logischerwijs dan toch echt lagere kostenstructuren. En vergeet de buitenwereld niet: in deze nieuwe rol kan de private equity wereld het ‘barbarians at the gate’- imago nu misschien voorgoed van zich afschudden.