Herinneringen aan Alex

Lees hier de in memoriam van Alex.  

Ik kende Alex bijna 30 jaar. Als bijna-leeftijdsgenoten maakte onze carrière een soortgelijke ontwikkeling door. Dat schept een band voor het leven. Mijn oudste herinnering aan Alex gaat terug tot begin jaren negentig toen Alex vanuit de universiteit een studieclub had, ThinkTank. De leden van die club hadden veel interesse in ondernemerschap en Management Buy-Ins, een voor die tijd nieuw en onbekend fenomeen. Ik had vanuit Staal Participaties net onze eerste investering gedaan, een MBI, en Alex vroeg mij om gezamenlijk een Workshop te organiseren over de MBI. Ik manifesteerde me in die Workshop als grote expert op dat gebied. Ik had maar liefst één investering gedaan. Het succes van die avond bracht Alex ertoe om hiermee door te gaan en er later een bedrijf van te maken. Dat werd een van de meest succesvolle opleidingsbedrijven van Nederland. Alex, chapeau daarvoor.

In al die jaren bleef het contact met Alex bestaan. Een of twee keer per jaar kwam ik hem tegen op borrels en partijen. En die contacten waren altijd anders dan met de meeste mensen uit mijn zakelijk netwerk. Alex was altijd geïnteresseerd in mij als persoon. Hij kon van die indringende vragen stellen als “Robert, vind je het nog leuk?” of “Hoe lang wil je nog doorgaan, je doet het al zo lang”. Gesprekken met Alex waren nooit oppervlakkig. En altijd was er die brede glimlach op zijn gezicht. Als geen ander was hij altijd goed op de hoogte van het reilen en zeilen van Antea en van mijn laatste column. Het is heerlijk als columnist iemand tegen te komen die ze wél leuk vindt.

Eén keer was Alex minder positief over me en dat was in 2008 bij de uitreiking van de M&A Awards, het commercieel grootste succes van Alex. Antea was genomineerd in de categorie Best Private Equity-Huis Mid Market. Toen nog met de zaal die stemde. Omdat de zaal voor een groot deel bestond uit Zuidas-publiek dat mkb-spelertje Antea niet kende had ik besloten daar iets aan te doen in een poging de stemming te beïnvloeden. Ik had twee leuke meisjes bij de garderobe neergezet: An en Tea. An met een jasje met de tekst: Can Antea win? En Tea met de tekst: Yes, we can. De meisjes vroegen iedereen of ze op Antea wilden stemmen. Na 10 minuten kwam Alex naar me toe met het verzoek de meisjes te verwijderen. “Als dit succes heeft staan er volgend jaar blote dames bij de ingang”, zo zei hij. 

Alex kende zijn Pappenheimers goed. In onze fantasieloze financiële wereld wordt alles wat succesvol is gekopieerd door concurrenten. Ik jokte dat dit mijn zusjes waren die dit spontaan voor mij hadden bedacht. Mijn vrouw zei later dat ik inmiddels zo’n leeftijd had bereikt dat het geloofwaardiger was geweest als ik had gezegd dat het mijn dochters waren. In je hoofd blijf je altijd jong. De meisjes bleven staan. Alex protesteerde tevergeefs door te zeggen dat het de serieusheid van de uitverkiezing aantastte.

Met die serieusheid bleek het later die avond wel mee te vallen. In bijna alle categorieën won een vrouw. De zaal die vooral bestond uit mannen koos bij het zien van de foto’s van vijf genomineerden steevast voor een vrouw. Toen presentator Bas van Werven aan de winnares van Beste M&A-Advocaat vroeg wat haar beste deal was het afgelopen jaar, bekende zij: “Ik doe geen M&A; ik doe Arbeidsrecht”. In de categorie Beste Bankier gaf de winnares als antwoord: “Ik heb dit jaar geen deals gedaan; ik was met zwangerschapsverlof.” Alex besloot het jaar erop over te gaan tot een vakjury. Blote dames ontbraken helaas in dat jaar. Vorig jaar vroeg Alex mij in die vakjury. De cirkel was rond…

Een andere herinnering aan Alex is die van de Private Equity Summit 2016 in het Rosarium in Amsterdam. Alex had mij gevraagd die dag af te sluiten met een presentatie over de red flags bij MBI’s, de rode draad in de contacten tussen mij en Alex. Na tientallen MBI’s gedaan te hebben vond Alex mij een geschikte spreker om die middag af te ronden. Na afloop kwam Alex naar me toe met opnieuw die Big Smile op zijn gezicht en bedankte mij hartelijk. Hij gaf aan dat mijn cabareteske optreden de middag had gered. Alex wist als geen ander wat een congres nodig had. En hij had gelijk: de sprekers voor mij waren oersaai.

Het laatste contact met Alex was in april jl. toen hij mij vroeg een artikel te schrijven over de corona-crisis, een crisis die hem diep raakte. Veel dieper dan wij als buitenstaanders konden vermoeden. Nadat ik het artikel had ingeleverd reageerde hij op de hem bekende manier: super enthousiast en heel erg dankbaar. Ik had toen geen idee dat dit ons laatste contact zou zijn. Aan 30 jaar zakelijke vriendschap is plotseling een einde gekomen. Een van de meest sympathieke mensen uit mijn zakelijk netwerk is niet meer. Alex, R.I.P. Ik ga je missen.

Robert De Boeck, directeur Antea