De ‘why’ van de Diversity Award

Inclusiviteit
Inclusiviteit gaat voor mij over het vrijmaken van de weg voor iedereen om zich welkom en gewild te voelen en op die manier te kunnen excelleren. Vaak gaat het om voor de hand liggende dingen. Zo richtte techbedrijf ASML een gebedsruimte in zodat moslims ook bij de firma kunnen starten. Dit lijkt mij een heel slimme aanpak en een voorbeeld van inlevingsvermogen om als bedrijf te kunnen excelleren, aangezien de firma noodzakelijk talent aantrekt.

Een vriendin van mij heeft zich in de gemeenteraad in Amsterdam sterk gemaakt voor toiletten voor vrouwen in de stad. De steden zijn in het verleden nu eenmaal ingericht voor mannen. Het zijn niet de meest sexy onderwerpen om je mee bezig te houden, maar voor een succesvol diversiteitsbeleid is het belangrijk om te kijken naar alle zaken waardoor mensen zich bekneld kunnen voelen.

Er is ook een opkomende groep professionals die geen ouders hebben die universitair geschoold zijn. De boeken Educated en Hillbilly Elegy stonden niet voor niets tijden bovenaan de New York Times Bestseller list. Ook cliënten, CEO’s of management board members hebben in toenemende mate een andere achtergrond. En daar krijgt de M&A Community mee te maken. Laatst hoorde ik nog een heerlijke anekdote van een advocaat die vertelde dat zijn client hem wel een erg deftige tongval vond hebben, en daar eerst even overheen moest stappen.

Wat willen we bereiken met de award?
Het meest ideale scenario is dat de Diversity Award leidt tot het ontstaan van nieuwe ideeën en het verspreiden van de goede initiatieven die er nu al zijn. Enerzijds dus verzamelen en uitlichten, anderzijds om de creativiteit te stimuleren en mogelijk als een impuls te dienen om met projecten te komen om voor deze award in aanmerking komen. Dit is een erg belangrijk thema waar iedereen mee bezig is en ik vind dat we dit als community op zijn minst moeten faciliteren.

Mijn eigen ervaringen met inclusiviteit
Hoge hakken. Het begint ermee om je eigen identiteit te behouden. Toen ik net in mijn nieuwe baan begon kreeg ik van iemand uit mijn omgeving als advies mee; ‘ja, misschien moet je in het begin gewoon even met platte schoenen naar kantoor, anders kom je ook zo opvallend en tuttig over’. Ik deed het ook nog. Daarna dacht ik, wie ben ik voor de gek aan het houden? Nu doe ik alleen nog platte schoenen aan omdat het soms wel zo gezond is voor je fysieke gesteldheid. Maar ik hou nu eenmaal van kleuren samenstellen (ik won vroeger al alle kleurwedstrijden) en op hoge hakken paraderen. Het is soms even een omweg om jezelf niet kleiner of anders te maken dan je bent, en belangrijk om te beseffen wie je zelf wilt zijn en om dat ook te uiten. Ik denk dat we dan de meest interessante mix krijgen. Dit zal pas ontstaan als we ons hier allemaal toe uitgenodigd voelen. 

Dubbellevens
Als iedereen zichzelf is, zal er vanzelf een meer diverse uitstraling ontstaan. Is het echt respectloos om aan een client te laten zien wie je bent? Of is het veiliger je aan de anderen te spiegelen? Uiteindelijk denk ik niet dat daar de kracht en het geluk ligt. Dat geldt niet alleen voor het uiten van wie je bent, je culturele achtergrond, je geaardheid, je interesses, maar ook voor werk gerelateerde wensen. 

In mijn tijd bij Bloomberg voelde ik me weleens ontheemd om bij een extern event een zaal binnen te lopen met 200 man. En dan bedoel ik 200 mannen. Bij zo’n scheve verhouding had ik niet eens zin om eraan te beginnen. Het is makkelijk om dan uitspraken te doen als; ‘iemand moet het veranderen van binnenuit’. Maar ik dacht, waarom ik? Laat iemand anders het maar doen. En vervolgens droop ik het liefst zo snel mogelijk af. In die scenario’s was het gewoon heel wat makkelijker voor mijn mannelijke collega’s. 

Waar het hier fundamenteel om gaat is het gevoel om er bij te horen. Iedereen wil zich vanzelfsprekend gewenst en onderdeel van de groep voelen met de mogelijkheid om excellent werk te leveren, impact te maken, en mogelijk op termijn de groep te leiden. Maar dan moet je wel eerst de groep begrijpen en je er mee kunnen identificeren.

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat dit voor mensen met een andere dan de overheersende etnische achtergrond eenzelfde gevoel is. Mijn beste vriendin, die biseksueel en van kleur is, heeft weleens aangegeven als zij mij meenam naar een feest waar ik de enige witte persoon of heteroseksueel was; ‘ja El, nu weet je hoe ik me voelde vroeger’. Ze heeft me ook enorm veel bijgebracht. We zijn sowieso een tegenovergestelde combinatie, ik met een Katholieke achtergrond en zij met een Islamitische achtergrond. Ik ben enorm trots op wat ze allemaal bereikt heeft met haar stichting om de LHBTI+ community verder te helpen.

We hadden dezelfde opleiding op dat moment, maar zij mocht bij een groot televisiestation meedingen voor de positie die voor diversiteit moest zorgen, en mocht dat doen voor de helft van een normaal salaris. Gelukkig geeft ze nu diversiteitstrainingen aan diezelfde groep mensen.

Bluffen
Bluffen is iets wat mannen soms wat beter afgaat. Al is dat voor iedereen natuurlijk anders. Misschien heb ik het een beetje meegekregen omdat ik opgegroeid ben met een tweelingbroer – en ik toch wel terug moest schoppen omdat ik anders wel een bal tegen me aan kreeg op het voetbalveld. Het zijn niet de beste momenten uit mijn leven- maar zeker bij mijn eerste werkgever Dow Jones kon ik er soms wat van. Ik had natuurlijk al een tijdje de 20 mannen geobserveerd en af en toe hun bluf gezien. Toen een collega vroeg; ‘waarom mag Ellen de troonswisseling doen voor The Wall Street Journal’, stond ik uit het niets op; ‘omdat ik het beter kan. En als je er anders over denkt, kunnen we er wel even een wedstrijd voor opzetten’. Ik geloof dat het gesprek toen stilviel en het besluit daarmee genomen was. Zo geweldig was ik niet. Ik was 24 en heb nachten wakker geleden en liggen malen over wat ik aan het schrijven was. Zeker toen ik het finale akkoord moest geven. Maar goed, daarna bleven dergelijke verhalen mijn kant op komen.

Waarschijnlijk herkent iedereen dat je soms ook wel wat moet bluffen. Of niet, om zonder stress de nachten door te komen. Het is in ieder geval een terugkerend thema. Vrouwen zijn in het algemeen toch net iets minder goed in zichzelf de credits voor een project toe-eigenen of te onderhandelen over een hoger salaris. De data van de afgelopen jaren hebben dit wel bewezen. Onder alles dat we wereldwijd weten te bereiken, moet hier toch ook wel een eenvoudige oplossing voor zijn? Of simpelweg niet? Ik moet eerlijk zeggen, soms schaam ik me nog wel een beetje voor mijn gebluf. Zo simpel ligt het waarschijnlijk niet.

Mini me
Wat je natuurlijk vaak hoort is dat partners iemand gaan mentoren in wie ze zichzelf herkennen. Ik begrijp het helemaal. Ik ben net zo schuldig. De eerste persoon die ik heb aangenomen is een vrouw die me erg aan mezelf deed denken: een hekel aan de commercie, gedreven en zo verder. In de mannen die we spraken kon ik me iets minder inleven, en toen mijn mede-interviewer vroeg, ‘en doe je vaak aan borrels door de week?’, schrok ik op. Oh, zit ik straks met een medewerker die met een hangover naar kantoor komt en hoe ga ik daarmee om? Wederom een scenario van, wie houd je voor de gek, aangezien ik continu met de CEO, collega’s of externen tot laat ergens aan de borrel zit, en ik tegenwoordig uitblink in hangovers. Dat hoort bij netwerken en waarom zou dat niet voor deze sollicitant – nog een student – gelden? Kortom, er komen heel wat schaduwaspecten op gedurende leiding geven en besluiten nemen die impact maken op anderen. Wel zo interessant om je bewust van te worden, om tot oplossingen te komen. Het is een extra aspect dat erbij komt, terwijl je al zo druk bent met je eigen carrièrepad en agenda, maar voor de toekomst is het wel essentieel. 

Jongere professionals eisen steeds meer work-life balance, een groen profiel en een intrinsieke reden om ergens aan de slag te gaan. Super irritant natuurlijk. Maar wel zichtbaar aanwezig. Alles is niet meer zo vanzelfsprekend, en partner worden ook niet. Zijn er nieuwe modellen waardoor dit wel weer een standaard wordt?

Betekent inclusiviteit ook dat iedereen anders is, en op zijn eigen interesse gebied ingezet zou kunnen worden, zonder vooringenomenheid? Er werd wel eens aangenomen dat ik modebedrijven wel aan mijn portfolio zou willen toevoegen, wat me weinig interesseerde (de firma’s waren niet mijn smaak). Tegelijkertijd had ik misschien ook wel gewild dat iemand me had gevraagd of ik überhaupt wist hoe de laatste generatie auto’s in elkaar steekt, voordat ik één van de grootste autofabrikanten moest coveren over hun nieuwste baanbrekende ontwikkelingen, en dat in context moest zetten. Dat was een dag die dus een stuk trager liep dan de auto’s die gepresenteerd werden. Een doodlopende weg waar geen einde aan leek te komen. 

Het is duidelijk dat inclusiviteit een gebied is waar nog ongelofelijk veel te winnen valt en waar iedereen, dankzij zijn eigen achtergrond en unieke kijk op de samenleving, een bijdrage aan kan leveren. Ik hoop dan ook dat we de komende tijd veel mooie ideeën mogen verzamelen, aanmoedigen en in de spotlight zetten! Er zijn vast ook inclusiviteitsthema’s die ik hier vergeten ben te benoemen. Ik ben heel benieuwd!

De komende weken zullen we één voor één de juryleden introduceren met hun eigen verhaal over diversiteit. Heeft uw firma de laatste jaren grote stappen gezet in het thema inclusiviteit? Meld uw firma dan nu aan voor de Diversity Award.